از آنجا که کنترل التهاب مستمر در زخم های مزمن بسیار مشکل است، مدیریت زخم های مزمن همچنان بعنوان یک مشکل باقی مانده است. یک دلیل برای این موضوع، آرایش زیست لایه های باکتریایی بر روی سطح و در داخل زخم های مزمن می باشد. این زیست لایه ها با فعال کردن نوتروفیل ها و ماکروفاژ های پیش التهابی با سیستم ایمنی میزبان ارتباط برقرار می کنند. که نتیجه این موضوع تجمع سیتوکین های التهابی همچون TNF-α ، IL-6 و MMP می باشد. از سوی دیگر، محیط ایمنی بی نظم در زخم های مزمن موجب فراهم شدن شرایط تکثیر باکتری ها و ایجاد یک چرخه ی مهلک از رشد زیست لایه و تداوم التهاب می شود. افزون بر این، به دلیل کاهش نفوذ عامل های ضد میکروبی به درون زیست لایه، حضور چند گونه میکروبی، افزایش چشمگیر مقاومت به آنتی بیوتیک توسط باکتری های زیست لایه و دلایل دیگر، از بین بردن زیست لایه ها به شکل درمانی بسیار مشکل است. چند استراتژی برای ارتقای روند بهبود در زخم های مزمن پیشنهاد شده است. این استراتژی ها به طور خلاصه می توانند تقسیم بندی شوند به عامل های بیولوژیک، زیست ماده ها و استراتژی های سلولی. مولکول های زیست فعالی که موجب تحریک ساخت عروق جدید و ساخت مجدد لایه اپی تلیال می شوند، نتایج مثبتی در تحقیقات پیش کلینیکی داشته اند. علاوه بر این، این مولکول های می توانند با زیست ماده ها همراه شوند که موجب افزایش نیمه عمر آن ها و آزاد سازی کنترل شده تر می شود. از آن سو، زیست ماده ها به تنهایی نیز می توانند برای افزایش محافظت فیزیکی در موضع پوست آسیب دیده استفاده شوند. یک استراتژی درمانی دیگر برای درمان زخم ها، تکنولوژی های سلولی است که در آن از سلول های بنیادی مزانشیمی گرفته شده از مغز استخوان، سلول های حاصل از بافت چربی، سلول های لایه روپوستی و دیگر سلول ها استفاده می شود.
